Jest późna jesień czterdziestego drugiego, wokoło wybuchają bomby .......przepraszam to nie ta powieść .  Naprawdę to było tak...

.... w piątek o północy  nieświadomi niczego rozbijamy namiot na skraju poligonu wojskowego nie opodal słowackiej wioski znajdującej się gdzieś na końcu świata prawie tam gdzie spada się w otchłań kosmosu.

   Zjadamy pośpiesznie opancerzony przysmak turysty i zaszywamy się w cieplutkich śpiworkach.  Z za moskitiery obserwuję jak czarna dziura powoli nas zasysa w akompaniamencie agregatu prądotwórczego mruczącego  gdzieś w oddali. Powieki  powoli opadają a kiedy ponownie je rozwieram widzę blask wschodzącego słonka . Zwijamy nasze M 3 , samochodzikiem grzecznie zjeżdżamy w inne bardziej dozwolone miejsce  po czym ruszamy w teren.

   Tym razem przewrotnie postanowiłem zabrać ze sobą kobietę aby na własnej skórze doświadczyła ,że ja nie jeżdżę w góry dla przyjemności tylko aby ostro tyrać. Dobrze ,że nie spytała dla jakiej idei to czynię bo pewnie bym się zapowietrzył szukając logicznego wytłumaczenia. Ja na rowerze  druga połowa z buta . Mijamy kamieniołom trzymając się zielonego szlaku. Szlak prowadzi  ziemną drogą leśną  w miarę płasko.

   Po dziesięciu minutach skręcamy w wąską ścieżkę  aby znowu dojść do szerszej drogi . Od tego momentu szlak zyskuje na nachyleniu . Przypomina nasze beskidzkie łatwe trasy. Na nawierzchni w miarę marszu zaczynają pojawiać się rodzynki w postaci kamyków i miejscami luźnego żwirku. Zaczynam być z deka podłamany. Powoli  mozolnie nabieramy wysokości  a ja zyskuje na nadziei  -pojawiają się telewizorki i progi z korzeni. Trasa wije się pomiędzy drzewami , choć są długie proste gdzie można dać do pieca. W pewnym momencie szlak zamienia się w wąskiego singla a na drodze pojawia imponująca ściana. Serce zabiło mocno .

   Wysoka bardzo stroma ściana  z najazdem po ziemnej płaskiej nawierzchni  po czym następuje  sekcja skalna i spora dawka  bardzo stromych korzeni. Jest gdzie się posrać . Dalej singielek lawiruje pomiędzy drzewami  , miejscami nachylenie dość znacznie wzrasta. Na nawierzchni królują kamienie i korzenie . Pod świńską skałą szlak  robi się stromy  a nawierzchnia niestabilna  - dużo luźnych kamieni. Pojawiają się ścianki z jedną bardzo fajną koło drzewa  gdzie jedzie się na skraju przepaści.  Okrążamy skałę i nie mogę się oprzeć wrażeniu jakby ją ktoś wymurował z milionów cegiełek. Na szczyt  prowadzi  stalowa wielka drabina.  „Podłoga" tej  skały jest płaska i bardzo rozłożysta .

   Zapewnia fenomenalne widoki  na bieszczadzkie połoniny  zarówno nasze jak i ukraińskie. W oddali majaczyły Alpy Rodniańskie  i  trochu się rozczuliłem  przywołując wspomnieniami nasze poprzednie wyprawy. Wszystko co piękne kiedyś ma koniec  i znowu zabieramy się do pracy.

   Na celowniku ponoć (tak twierdzą Słowacy) najpiękniejsze jezioro w europie środkowej . Szybko schodzimy nad brzeg  tego wulkanicznego tworu , mała sjesta i z powrotem wracamy po śladach do samochodu.

   Miałem na weekend ambitne plany  przerzucenia się na naszą stronę i zdobycia dwóch  szczytów ale z powodu zaniedbania  obsługi eksploatacyjnej mojej kobiety - nie psikałem jej WD 40 :-) uległa zatarciu.  Ale co się odwlecze to nie uciecze.

                                                                                                                                        Cichy           

Kilka więcej fotek na Picassie  ---- LINK

****